فرایند و نقش رﺆیاپردازی نزد «ژان ژک روسو»

برای پی بردن به این مطلب که چگونه ژان ژک روسو، در بطن بدبختی و در وضعیت یک تبعیدی، در اثر خود، رؤیاپردازی­هایگردشگرتنها، خوشبختی را می­یابد و آزادی را دوباره به دست می­آورد، از طریق پدیدارشناسی تخیل، به مطالعه­ی فرایند و جاذبه­های رؤیاپردازی­ای می­پردازیم که رؤیاپرداز را در وضعیت آگاهی از آرامش نگه می­دارد.  رؤیاپردازی روسویی حاصل تنهایی، حاصل آمیزش بیرون و درون، احساسات و روان است. این رؤیاپردازی قوه­ی محرکی درونی است که جنبش دیده شده، شنیده شده و یا حس شده به هر طریقی، آن را حفظ می­کند. برخی چیزها و مناظر آغاز رؤیاپردازی را میسر و تداوم و جذابیت آن را تضمین می­کنند: هر آنچه مربوط به گیاهان و آب باشد.  وضعیت وحشتناکی که دیگران روسو را در آن قرار داده­اند، به جای اینکه استقلالش را از او بگیرد، او را به فردی تبدیل می­کند که، با گریز به رؤیاپردازی از طریق تخیل، احساس و خاطره، می تواند استقلال خود را کاملا̋ مطالبه کند. رؤیاپردازی، سعادتی که در آن تنها خویشتن حکمفرماست، زمان سومی است که زمان دوم یعنی زمان اسارت اجتماعی را محو می­کند و به وضعیتی اولیه بازمی­گردد که در آن احساس هستی تمام فضای درون من را فرامی­گیرد. رؤیاپردازی به خویشتن هستی فطری و طبیعی خود را بازمی­گرداند و به احساس وحدت با سراسر عالم منتهی می­شود.